Rotsen nog meer rotsen en een bijzondere ervaring

edemorgen beste lezers van mijn waarbenjij.nu

Het is om en nabij 6 weken geleden dat ik een teken van leven heb gegeven op mijn blog dus bij deze.

Allereerst voor Roy Lemmens en andere mensen die van kort maar krachtig houden, Ik leef nog, heb net 6 weken op een boerderij gezeten waar ik 90% van de dagen 10 uur per dag, 6 dagen in de week rotsen van de akkers heb geraapt. Daarnaast nog een beetje koeien opgedreven, me dood verveeld, rededelijk wat geld verdiend, de weg kwijt geraakt op binnenwegen in de middle of nowhere en al met al een hele bijzondere ervaring gehad op een boerderij in Hyden. gisteravond weer aangekomen in Fremantle waar in mijn favoriete hostel eigenlijk alles nog hetzelfde is, en nu ben ik mij aan het beraden op mijn volgende stap.

Voor zover de verkorte versie nu over tot het eindeloze slap geouwehoer dat jullie zo langzamerhand van mij gewend zijn.

Via een vriend van Jelmer Vonk, Dirk Pieter Wouda heb ik dus een baantje op een boerderij weten te regelen (hij heeft hier een paar jaar geleden zelf ook gewerkt,) Vol goede moed ben ik eind mei op de bus gestapt naar Hyden, Western Australia. Na een 5 uur durende busreis kwam ik aan in Hyden waar ik de bus uitstapte bij het lokan baas zou mij hier op komen halen dus vol verwachting stond ik daar te wachten op wat komen zou. Even later stopt er een pick up met drie gasten in afgeragte kleren met zonnehoeden op. Dit bleken mijn baas baas Jeff, huisgenoot Mike en collega BJ (buurman van Jeff die failliet is gegaan en nu bij Jeff werkt) te zijn. Na de bagage ingeladen te hebben zijn we naar de boerderij gereden die 40 kilometer buiten Hyden ligt.

Het eerste wat mij werd meegedeeld was dat ze allemaal een gigantische kater hadden want het zaaien was net klaar en dat hadden ze gevierd met een groot kampvuur gisteren. (Ik was dus weer net een dag te laat ) Na gedropt te zijn bij mijn huis. (Jeff heeft in de loop der tijd wat andere boederijen opgekocht en op een ervan staat een huis wat dienst doet voor de seizoensarbeiders. Ik werd hier gedropt met de mededeling me om e kleden en dan gingen we aan de slag. Ik wil jullie het huis uiteraard niet onthouden want het is wel een omschrijving waard, het ziet er uit als een bungalow zoals je ze wel in films ziet, overal spullen op het erf, roze van buiten en van binnen hoogpolig tapijt in de woonkamer, tapijt in de keuken, overal kanten bloemtjesgordijnen en de staat van het huis was verder niet alte best. Mijn eerste gedachte was dan ook dat ik erg blij was dat mijn stiefmoeder dit niet hoefde te zien, want die had terplekke een beroerte gehad. Maar enfin ik was op de boerderij en hoefde er toch alleen maar te slapen. Mijn kamer was wonder boven wonder netjes en schoon en ik had waremple de beschikking over een tweepersoons bed (heerlijk luxe na 3 maanden in stapelbedden)

Na mijn boerderijkleren aangetrokken te hebben was ik klaar voor actie. De eerste dag kreeg ik vooral een indruk van de boerderij, we reden rond om te kijken hoe de jonge kalfjes er aan toe waren, controleerden de zuiverheid van waterputten, maakten waterbakken schoon en controleerden of het hekwerk op bepaalde plaatsen nog voldeed.

Ik viel van de ene verbazing in de andere en als getogen Zeistenaar die de afgelopen 10 jaar in Breda heeft doorgebracht heb ik nooit meer van een boerderij gezien dan het erf om aardbeien te kopen.

De eerste dag was er een van veel indrukken, Jeff wilde mij zoveel mogelijk laten zien om er ook gelijk achter te komen wat voor vlees hij in de kuip had.(Zoals Lianne die mij al 23 jaar kent terecht opmerkte dat ze mij nog niet echt op een boerderij zag werken, zo bleek dat ook wel aardig uit te komen. Ik ben niet echt gek goed met machines en boerenslimheid is helaas niet een van de dingen die ik als unique selling point op mijn cv heb staan.) dit heeft voor de nodige hilarische momenten gezorgd maar daarover later meer.

De eerste dagen vlogen voorbij en stonden in het kader van alle facetten van de boerderij zien en overal mee naartoe worden gsleept, koeien opdrijven en wegen voor de slacht. Emmers maken van lege jerrycans (er wordt behoorlijk wat geMacGyvert op een boerderij) Waterpompen verplaatsen en weet ik het wat allemaal nog meer. Ik heb mijn ogen uitgekeken de eerste dagen en het is echt fantastisch om dat allemaal te zien en te weten dat je op een boerderij van 5.000 hectare bent ergens in de middle of nowhetre aan de andere kant van de wereld.

Na een paar dagen kwam helaas toch het onvermijdelijke en dat was rotsen rapen, ik was van tevoren al op de hoogte gesteld van het feit dat ik voornamelijk rotsen zou gaan rapen dus dat kwamook niet echt als een verassing.

Hieronder even een korte introductie waarom ik in godsnaam rotsen zou moeten rapen (voordat jullie denken dat ik 6 weken lang slavenarbeid heb gedaan). De grond in West Australie is kei en keihard en en na het zaaien van de akkers komen er duizenden rotsen uit de grond tevoorschijn die door de tractor tijdens het ploegen uit de grond worden getild. Om ervoor te zorgen dat tijdens het oogsten de machine niet kapot gaat, moeten alle rotsen groter dan mijn broertjes hoofd van de akker worden gehaald.

Hier was ik dus voor gecharterd om dat geen enkele australier dat werk voor zijn plezier doet, ik kreeg er echter 20 dollar per uur voor, gratis eten en onderdak en een unieke ervaring die ik mijn leven lang niet meer ga vergeten, dus ik vond het wel prima.

Het rotsen rapen deed ik samen met een graafmachine met laadklep, waarin ik de rotsen kon gooien en vervolgens ergens op een rotsberg kon dumpen.

Enerverend werk wat na 6 weken, (die aanvoelde als 6 maanden ) ook wel echt mijn keel uitkwam.

Na eerst een dag rotsen rapen met mijn baas, mocht ik mezelf op de akker gaan vermaken. Dit ging prima maar op de terugweg van de akker naar huis. (De betreffende akker was 25 minuten rijden van mijn huis af) raakte ik de weg kwijt. In plaats van rechtsaf ben ik ergens linksaf gegaan en omdat het donker werd en alle wegen zandwegen zijn zonder namen en zonder verlichting, had ik geen idee meer waar ik was, daarbij was het ook nog zo dat ik niet zo gek veel benzine meer in mijn jeep had zitten.

Uiteindelijk kwam ik na een uur op een verharde weg en besloot daar maar een auto aan te houden, na een uur was dit eindelijk gelukt en stopte er een aardige meer voor me die mij uiteindelijk kon vertellen dat ik 15 kilometer de weg moest volgen en dan naar rechts moest. Tegen die tijd was ik echter zo gedesorienteerd dat ik uiteindelijk na 14 kilometer rechtsaf ben geslagen en op de akker van een naburige boer terecht kwam. (Het was inmiddels half 9 en ik was om 5 uur weggereden van de akker) mijn baas had in de tussentijd al 200 kilometer over binnenwegen afgelegd om mij te vinden en zag mij per toeval op de akker van de boer rijden toen hij terug naar huis was gegaan om bij te tanken.

Uiteindelijk vond hij mij en het eerste wat werd gezegd was god you are hard to find gevolgd door het overhandigen van een biertje. Een van de lekkerste biertjes uit mijn leven. Vervolgens terug naar huis gereden en snel door naar de verjaardag van de vrouw van BJ. Daar had iedereen al het verhaal gehoord en ze hadden zelfs de pub al gebeld of ik daar miscchien was, dus het hele district kende het verhaal al. Dit heb ik uiteraard 6 weken aan moeten horen maar ach ik heb gelukkig een beetje zelfspot dus kon het wel hebben.

De rest van de weken zijn verder zonder al te veel noemenswaardige incidenten verlopen, ik heb weken in mijn eentje op akkers rondgezworven om stenen te rapen, heb meer kilometers in een jeep gemaakt op zandwegen dan ik in totaal in mijn leven in Nederland heb gedaan heb honderden kangaroes net voor mijn jeep over zien steken en genoten van de weidse omgeving.

Daarnaast heb ik ook weer even een reality check gehad, want 6 weken zonder telefoonontvangst. Alleen bereik wanneer ik naar het dorp ging en de hele dag alleen in de middle of nowhere, geven je genoeg tijd om na te denken.

Ik ben gelukkig gezegend met een brede muzieksmaak en daar was ik ook wel erg blij mee want zonder muziek had ik het waarschijnlijk niet overleefd.

Na 6 weken mocht ik gelukkig weer terug naar de bewoonde wereld en daar zit ik nu weer met een biertje in de hand dit verhaal te typen.

Ik ben enorm blij dat ik ik dit gedaan heb en kan het iedereen aanbevelen om in de middle of nwhere op een boerderij te gaan werken, ik weet nu ook ( wist ik eigenlijk al wel,) dat het niet mijn ding is maar heb wel veel geleerd over het boerenleven en heb enorm veel respect gekregen voor deze gasten die hun veelal familiebedrijven runnen.

Ik heb schitterende natuur gezien, het echte Australie leren kennen, wat geld gespaard, betaalde conditietraining gehad en neem een ervaring mee naar huis die me de rest van mijn leven bij zal blijven.

Nu zit ik dus weer in Fremantle, het hostel waar ik 6 weken geleden ook zat en hier is niets veranderd en de meeste van de mensen die hier 6 weken geleden waren zijn hier nu nog. Waaronder mijn Nederlandse vrienden Kenneth en Danique (moet Danique even noemen want die was ik in mijn laatste blog vergeten en dat kan natuurlijk niet.)

Ik ben nu aan het bedenken wat ik hierna ga doen en zal jullie op de hoogte houden.

To

Thijs