Stef Stunpiloot, pakketdienst en eindelijk zon!!!!

Goedemorgen lieve kijkbuiskinderen,
hier ben ik maar weer een keer met een update van mijn leven down under

Op moment van schrijven zit ik heerlijk in het zonnetje te genieten van een ontbijtje en een kop koffie, het heeft hier de afgelopen maand zo ongeveer non stop geregend en het is gewoon koud (koud naar Australische maatstaven uiteraard) dit weekend is het echter een graadje of 22/23 e eens genieten van een heerlijk zonnetje.

De afgelopen twee weken zijn weer voorbij gevlogen en dat komt voornamelaan. Ik werk nog steeds in de aluminiumfabriek en dat is eigenlijk best goed vol te houden. Ik ben op dit moment gestationeerd op de inpakafdeling oftewel de afdeling bubbeltjesplastic zoals de afdeling in de fabriek in de fabriek genoemd word.

Mijn werkzaamheden zijn nog het best te omschrijven als een non stop pakketdienst, maar dan zonder volle mailbox en telefoon die moet worden opgenomen. Ik ben dus hele dagen in de weer met piepschuim, krimpfolie, meters tape en karton om ramen en deuren in te pakken.

De meeste mensen in de fabriek willen dit voor geen goud doen, maar ik heb het eigenlijk best naar mijn zin, de tijd gaat erg snel en mijn collega's zijn ook prima.

Het is wel weer een erg bijzondere ervaring hoor, de fabriek maakt dus aluminium frames voor ramen en deuren en heeft tich afdeling die een stukje van het productieproces voor hun rekening nemen, de boren en zagen maken dus overuren hier. Alutech maakt voornamelijk gebruik van goedkope arbeidskrachten, wat erop neerkomt dat de voertaal in de fabriek Fillipijns is en dat de gemiddelde lengte van de medewerkers ongeveer 1,60 is. Er werkt ongeveer een man of 40 in de fabriekshal waarvan 90% Fillipijn, daarnaast zijn er altijd wel een paar backpackers aan k en is het inmiddels traditie geworden dat die allemaal bij ons uit het hostel komen. Op het moment dat er iemand weer verder gaat reizen gaat de tam tam zijn werk doen en komt er weer iemand uit het hostel in de fabriek werken.

Op dit moment zijn dat Kenneth (mijn Nederlandse maatje) Phillipp (een Duitser met een baard waar Sinterklaas jaloers op is en Julien (een Fransoos ) met dit gezelschap en Derwin (eenFranse Brit die niet in het hostel slaapt) touren wij iedere dag met Kenneth zijn 4 wheel drive naar het werk.

De wekker ging de afgelopen weken om 5:30 en om 6:30 rijden we hier weg om om 7 uur te kunnen beginnen, echt een vakantiegevoel heb ik dan ook niet. Dat 7 uur beginnen is ook echt 7 uur beginnen, je komt binnen klokt in met je vingerafrdruk en om7 uur stipt gaat de sirene ( ik had de eerste keer de neiging om richting schuilkelder te rennen ;) ) en wordt je geacht om aan het werk te zijn, 9:30 hebben we tien minuten pauze, ook weer met sirenes om 12 uur nog een keer een half uur en dan wordt er in een ruk doorgewerkt tot 4 uur. Dat dus 5 dagen in de week en op zaterdag nog va 7 tot 11.
Is in ieder geval goed voor de discipline ;)

Afgelopen vrijdag hadden we echter een meeting dat de productie gaat worden opgeschroefd en dat vanaf gisteren we om 6 uur beginnen, mijn wekker gaat nu dus op het erg Christelijke tijdstip van 4:30.

Zoals mijn oud huisgenoten, ouders, zusje en andere wellicht wel weten heb ik altijd mijn slaap wel nodig dus ik lig nu iedere dag rond 9 uur in mijn mandje. Uiteraard met in het achterhoofd dat dit tijdelijk is en ja je hebt nu eenmaal geld nodig om te reizen.

Ik heb inmiddels ook een doel wat het allemaal wat makkelijker maakt, 1 oktober vlieg ik van Perth naar Sydney om de volgende dag door te vliegen naar Christchurch in Nieuw Zeeland. Daar heb ik de Kiwi Experience geboekt (dit is een partybus die in een maand tijd alle
highlights van beide eilanden aandoet en je iedere avond in een hostel dropt voor een potje bier.)

Hier kijk ik momenteel enorm naar uit en dat maakt het ook een stuk draaglijker om 50 uur per week ramen in te pakken.Ik moet af en toe wel even twee keer slikken want ik ben niet echt de persoon die het fijn vind om als slaaf behandeld te worden (zo voelt het namelijk wel een beetje)

Verder wordt er ook nog wel een hoop gelachen, zo zijn alle Fillipijnen redelijk ontspoord en wordt er wel wat afgelachen, echter zodra de bazin op de vloer loopt, gaan ze ineens echt werken en is het muisstil op de vloer
(heel apart om te zien) Voor hen is dit baantje namelijk de strohalm naar een beter leven, hier verdienen ze namelijk 25 dollar
per uur, terwijl ze dat thuis in de week verdienen. Ze sluizen dan
ook de helft van hun loon wekelijks door naar de Fillipijnen.

Daarnaast zijn er ook nog wel wat incidentjes geweest, zo is Fabian een Duitser met een arbeidsethos van likmevestje na 1,5 week de laan uitgestuurd omdat hij er met de pet naar gooide, zijn beredenering was namelijk dat je als backpacker toch niet hard hoeft te werken (rare jongens die Duitsers) dit ging ook vrij vreemd, wij waren samen een houten krat klaar aan het maken voor transport, hij wordt naar kantoor geroepen en komt terug met de mededeling dat hij na de lunch uit kan klokken. Zo snel kan het dus gaan en omdat je als backpacker onder aan de ladder staat, wordt dit ook gewoon geaccepteerd door het overige personeel.

Ook heb ik onbedoeld zelf nog op de rand van de afgrond gebalanceerd, ik heb een directe collega (een 18 jarige Fillipijn die eruit ziet als een supersaian en wiens favoriete hobby naar de sportschool gaan is.
Deze pipo werkt hier al twee maanden en vond dat reden genoeg om mij volkomen respectloos te behandelen, na een paar keer vriendelijk gevraagd te hebben of hij ook normaal kon doen, barstte de bom toen ik zijn meetlint wilde lenen en dit niet mocht, gelukkig voor hem had ik geen glas bier in mijn hand en liep het met een sisser af, er werd echter wel de nodige schuttingtaal gebezigd waardoor iedereen in de fabriek stopte met werken en naar ons keek. Uiteindelijk na een gesprekje met de voorman alles weer in kannen en kruiken maar later bleek dat de pipo met een been buiten de deur stond en dat ze hier niet van waren gediend. Nu doet het ventje gewoon weer normaal dus mission accomplished. Het had echter ook anders af kunnen lopen en dan had ik nu weer werkloos films zitten kijken.

Door mijn wereldbaan gaat het hostel leven redelijk langs me heen op dit moment, wat op zich ook geen drama is. Wel heb ik afgelopen donderdag meegedaan aan een internationaal pokertoernooitje met 15 man in het hostel wat ik had moeten winnen, maar waarin ik na 4,5 uur poker dankzij een all-inn met pocket tweeen van mijn tegenstander waarbij het lot mij niet gunstig was gezind, uiteindelijk tweede ben geworden.

Zo dat was het weer voor vandaag, Hup NAC en tot de volgende keer maar weer.

Was ik bijna vergeten te melden dat ik na 5 maanden afkicken eindelijk weerStef Stuntpiloot kan spelen. Ik heb Looping Louie (Stef's internationale naam) online besteld en zoals ik al had verwacht is hit een enorme hit in het hostel. Ik werd in eerste instantie nog voor gek verklaard door de eigenaar, maar nadat hij het spel eenmaal had gezien was zelfs hij verkocht. Ook zorgt Stef voor de nodige integratie in het hostel, dus al met al erg blij dat ik het heb gekocht.

Nu dus echt tot ziens en geniet van het mooie weer in NL.