Karma, farmwork en een fantastisch hostel

Goedemorgen in NL op deze mooie maandagmiddag,

Mijn laatste verhaal dateerde alweer van 17 april, dus het wordt langzamerhand weer tijd vor een teken van leven van mijn kant.
De belangrijkste reden dat dit niet eerder gebeurd is, is igenlijk dat ik bar weinig te vertellen had.

Ik ben 5,5 week geleden vol goede moed naar Perth gevlogen, de eerste dagen redelijk wat intervieuws voor baantjes gehad maar niets concreets. Daarna is het eigenijk stil geworden en de laatste vijf weken heb ik mijzelf een beetje kunnen bedruipen met random baantjes voor een dag en een weekendbaantje als barman in het barretje van de lokale markt.

Doordat er weinig geld binnenkwam de laatste weken ben ik redelijk in een vicieuze cirkel terecht gekomen van zo min mogelijk uitgeven en een uitgebreid debat met mijzelf voeren over elke dolar die utgegeven moest worden.

Gelukkig heeft dit alles plaatsgevonden in het Old Fire Station in Fremantle wat wat mij betreft het eest fantastische hostel van Australie is.

Ik zit hier nu 6 weken en zoals jullie van mij gewend zijn heb ik inmiddels de reputatie dat ik daadwerkelijk van alle 127 mensen in dit hostel weet hoe ze heten en waar ze vandaan komen, (misschien ook wel goed om te gaan dus)

Maar tot zover de introductie en de algehele malaise de afgelopen weken want zoals mijn grote helden Bassie en Adriaan altijd zeggen na regen komt zonneschijn.

Ik heb hier gelukkig ook fantastische dingen meegemaakt de afgelopen weken, zo ben ik met Liesbeth ( op de een of andere manier zijn mijn reisgenoten altijd Nederlandse meisjes ) naar Pinguin Island geweest een eilandje voor de kust van Rockingham (30 minuten vanaf Perth) dat de grootste kolonie dwergpinguins van australie herbergt.

Fantaschtische dag gehad daar, helaas geen wilde pinguins gezien maar wel een leuke presentatie in het bassin, verder lekker relaxed over het eiland gewandeld een kolonie broedende pelikanen mogen aanschouwen en als kers op de taart op de terugweg 30 minuten lang naar twee spelende dolfijnen kunnen kijken terwijl wij lekker op het strand zaten.

Een ander memorabel moment wat ik graag met jullie wil delen is koninginnedag, toen Beatrix haar afscheidsrede voerde zat ik gewoon nog in NL dus was het voor mij nog niet zo'n ver van mijn bedshow als voor andereNederlanders hier.

Ik wilde wel iets doen met koninginnedag en Kenneth (mijn Nederlandse hostelgenoot) was daar ook wel voor in. na wat gespeur op internet bleek dat er een Nederlandse club in Perth zit die een heel koninginnedagprogramma hadden. Een blik op de website leerde ons ook dat de gemiddelde leeftijd door onze komst met gemiddeld 50 jaar omlaag zou gaan. Uiteindelijk toch besloten om er naar toe te gaan en het was uiteindelijk heel gezellig. Ik heb de overdracht gezien en de balkonscene en later die dag in een bomvol clubhuis de officiele inauguratie van Willem Alexander. Heel bizar om aan de andere kant van de wereld te zitten met een overbuurvouw van 85 die verhalen vertelt over wat een leuke mensen Claus en Willem Alexander wel niet zijn (haar man was voorzitter van de club geweest en ze had het genoegen gehad om met ze te mogen dineren toen ze hier waren) Naheerlijke Kroketten op brood enwat inkopen in het Nederlandse winkeltje (stroopwafels, ketjap, vruchtenhagel en dropjes) was het weer tijd om terug te gaan naar het hostel.

De afgelopen maand heb ik vooral gevuld met heel veel films kijken in het hostel, we hebben hier een harde schijf waar je u tegen zegt met honderden films en ik lieg niet als ik zeg dat ik gemiddeld 4 films per dag heb gezien de afgelopen maand. Gelukkig had ik in de weekends wat afleiding in de vorm van werk in een barretje in de plaatselijke markt.

De eigenaar Rob is de grootste chaoot die ik ooit ben tegengekomen en de bar an sich is het best te omschrijven als het Australische equivalent van het Keteltje. De beste man verkoopt 99 verschillende bieren op fles vanuit een barretje zo groot als de halve ketel. Hier een beetje geld kunnen verdienen in de weekends en enorm gelachen met deze vent.

Verder nog een dag koffers gesjouwd als bagagemedewerker bij een cruiseschip, mooi om te zien dat de gemiddelde cruiseschip bezoeker drie keer zoveel bagage meeheeft als ik en dat het schijnbaar in de mode is om stenen mee te nemen in je koffer.

Buiten deze werk avonturen bestonden mijn dagen vooral uit werk zoeken, werk zoeken en werk zoeken,

Na een aantal weken zonder enig resultaat heb ik besloten 300 dollar te investeren in een farmcourse in York, 2 uur met de bus van Fremantle.

Samen met een ierse en een Engelse gast heb ik 3 dagen op een berderij gezeten en tractor gereden, schapen gehoud, hekwerk gerepareerd en nog veel meer. Voor iemand die nooit verder op een boerderij is geweest dan het erf om aardbeien te kopen, was dit toch wel een openbaring. Het plan was om vanuit daar door te worden gestuurd naar een boerderij voor werk, maar er was helaas niets te vinden.

Vanuit daar maar weer terug gegaan naar Fremantle en doorgegaan met de zoektocht naar farmwork en werk in het algemeen.

Anderhalve week geleden kreeg in ineens een reply op een mail die ik had gestuurd naar een cattle station in Marble Bar ( grote veehouderij in de outback ) dat ik daar wel terecht kon, dit was alleen geen betaalde job maar omdat mijn geld begon op de raken heb ik besloten het toch maar te doen en die kant op te gaan. Het cattle station igt echter 2.000 kilometer ten noorden van Perth ( dus echt naast de deur was het ook weer niet)
Bussen en vliegtuigen waren met mijn budget niet echt te betalen dus uiteindelijk besloten om een advertentie te plaatsen en te reageren op mensen die reisgenoten zoeken.

Binnen een dag kreeg ik een reactie Emilie, een leuk frans meisje wat ook die kant op ging en mij wel mee wilde nemen in haar auto. Vorige week woensdag werd ik hier om 9 uur opgepikt en na nog een andere fransoos opgehaald te hebben ( die het nodig vond om een keyboard mee te nemen in de auto) zaten we met zijn drieen in een bomvolle auto. De andere fransoos vroeg ons naar de kampeerspullen omdat de roadtrip drie dagen zou duren en zowel Emilie als ondergetekende hadden daar geen moment over nagedacht. Voordat we weg konden moest er dus eerst nog een tent, een matje kookgerei en proviand worden gekocht. Na deze heerlijke typische ThijsMahler voorbereiding waren we klaar voor vertrek. De auto een Japanse sedan was ruim genoeg en de sfeer zat er prima in dus dat beloofde veel goeds.

200 kilometer buiten Perth hoorde we echter een rammelend geluid uit de motor komen en 5 minuten later een grote klap alsof er een onderdeel was afgebroken en op het wegdek terecht was gekomen. Dit bleek helaas ook het geval en de auto die de dag ervoor voor 1000 dollar was gekocht door Emilie was na 250 kilometer roadtrip al total loss.

Na uit de auto te zijn gestapt om dit te laten bezinken, kwam er binnen tien minuten een sympathieke Australier langs met een grote 4 wheel drive. Hij was op weg van Geralton naar Perth voor work en stopte om te kijken wat erloos was. Hij constateerde ook dat de auto niet meer te repareren was en dat slepen alleen al 700 dollar zou gaan kosten en dat was dan zonder dat er iets aan de auto was gedaan. Hij bood ons aan om ons een lift terug te geven naar Perth, want hij had genoeg ruimte voor alle spullen (zelfs voor de piano) Wij hoefden hier niet lang over na te denken en tien minuten later zaten al onze spullen in de auto, hebben wij onze auto achtergelaten langs de kant van de weg en waren we onderweg terug naar Perth, Fred bood aan dat wij in zijn sharedhouse konden slapen en rond 7 uur waren we daar dan ook weer.

De australische kerel, wiens naam mij helaas ontschoten is zette ons voor de deur af en weigerde ook maar iets van compensatie voor zijn hulp, sta toch steeds weer versteld van dit soort dingen want ik zie dit thuis niet zo 1,2,3, gebeuren.

Na een paar biertjes was het tijd voor een nieuw plan de campagne, Emilie en ik zouden gaan liften en we zouden voor Fred een lift regelen want liften met een piano zagen we niet echt zitten. De lift voor Fred was zo geregeld en ons liftplan was ook bijna rond. ROnd 10 uur die avond kreeg ik echter een mailtje van de boerderij waar Dirk Pieter een Nederlandse vriend van mijn huisgenoot Jelmer heeft gewerkt. De e-mail kwam er op neer dat ze vanaf dinsdag werk voor me hadden, twintig dollar per uur en slaapplaats en eten inclusief. Dit kwam als een geschenk uit de hemel en twintig minuten later waren de plannen dus weer compleet anders.

Emilie kon snel de kerel van de lift van Fred nog even bellen en uiteindelijk kon zij ook met hem mee. Moraal van het verhaal was dus eind goed al god voor iedereen en het werd nog een late en erg gezellige avond.

De volgende morgen zo brak als een tientje wakker geworden en na Fred en Emilie te hebben uitgezwaaid ben ik maar weer naar Fremantle gegaan, daar aangekomen had ik natuurlijk heel wat uit te leggen want ik had de dag daarvoor uitgebreid afscheid genomen en mijn verhaal over de mislukte roadtrip heb ik dan ook tachtig keer moeten vertellen in twee dagen tijd.

Diezelfde dag de boer gebeld en die bevestigde dat ik vanaf dinsdag welkom was. Erg goed nieuws dus en de laatste dagen in Fremantle heb ik dan ook eindelijk weer een beetje kunnen genieten, zonder ieder dubbeltje om te hoeven draaien.

Vrijdagmorgen werd ik supervrolijk wakker en raakte ik in gesprek met een zweeds meisje dat hier voor twee dagen was voordat ze naar Bali zou vliegen, zij had zin om de stad te zien en ik had daar budgetwise de kans nog niet voor gehad dus Patricia uiteindelijk een heerlijk dagje sightseeing gedaan.

Eerst zijn we naar de Fremantle prison gegaan, 2,5 keer zo groot als Alcatraz waar de gedetineerden tot 1991 in absurd kleine ellen zaten en tot de dag van sluiting in een pot hun behoefte moesten doen. Erg indrukwekkend en goed om weer even wat cultuur op te kunnen snuiven.
Daarna naar de Fremantle Markets geweest waar we lekker als typische backpackers al het fruit hebben geproefd wat er te proeven was zonder ook maar iets te kopen, daarna naar het roundhouse gegaan, het allereerste gebouw in West Australie wat gebouwd was als gevangenis voor de plaatselijke bevolking. Nog even het maritiem museum meegepikt met hoophistorie over de Nederlandse scheepvaart in de VOC tijd. tegen die tijd waren Patricia en ik echter een beetje cultuurmoe dus zijn we lekker een biertje gaan drinken bij Little Creatures, leuke tent in Fremantle die ook nog eens zijn eigen bier brouwt. (Zeker een aanrader mocht je toevallig in de buurt zijn)

De dag afgesloten met mijn zelfgemaakte hamburgers en een drankje in het hostel dus het was al met al niet verkeerd.

De volgende morgen helaas weer afscheid moeen nemen want zij moest door naar Bali dus dat was dan weer jammer.

Ondanks dat mijn laatste weekend weer een hoop gelachen in het hostel en zaterdagavond zouden we met halve hostel naar een huisfeest gaan, ik kreeg echter geen taxi te pakken en samen met een paar andere besloten we dat we net zo goed konden gaan lopen, 1,5 uur later kwamen we eindeljk op de plaats van bestemming aan om tot de ontdekking te komen dat het huis was omsingeld door agenten (8 politiewagens en 20 man) en het kwam er dus op neer dat we te laat waren en het feest op last van de politie was getopt. Top timing dus. De eerste de beste taxi terug gepakt naar het hostel en daar toch nog een prima avond gehad.

Gister een lekker brak dagje gehad met 5 films en verder niets en vandaag staat in het teken van de tas weer inpakken de laatste inkopen doen en morgenochtend ga ik dus richting de booerderij om aan een paar maanden eenzame opsluiting te beginnen.

zo dat was mijn veels te lange verhaal ook weer maar dan weten jullie in ieder geval dat ik nog leef.

Zonnige groeten vanuit Fremantle.

Thijs