Etappe 3, Taupo - Wellington
Door: Thijs
Blijf op de hoogte en volg Thijs
19 November 2013 | Nieuw Zeeland, Taupo
Goedemiddag,
Hier weer een gedeelte van het Nieuw Zeeland verhaal Ik zal er een beetje haast mee gaan maken voordat ik zelf de helft vergeet.
Vanuit Rotarua was het een paar uur rijden naar Taupo maar niet voordat we bij een park vol met geisers waren gestopt waar we een rondleiding kregen van een 150 kilo wegende Maori mevrouw, het cliche klopte in dit geval wel en het uur dat volgde was behoorlijk hilarisch. Het begon er al mee dat ze zichzelf voorstelde en daar achteraan gooide dat we zoveel foto' van haar mochten maken als we wilde. Omdat ik in een enigzins ballorige bui was besloot ik dit maar te gaan testen. Een uur later en ruim 50 foto's van een 150 kilo wegende Maori mevrouw later lachte ze nog steeds in ieder geval. De rondleiding eindigde met een gekookt eitje uit een natuurlijke kokend water bron wat wel weer erg bijzonder was.
Na deze stop was het door naar Taupo. Ik had inmiddels wat navraag gedaan en het bleek dat er ongeveer 15 man waren met hetzelfde plan als ondergetekende. Namelijk 5 dagen in Taupo. Omdat Kenneth, Luke en ik fan waren geworden van de slaapzolder besloten we daar weer te boeken in plaats van in Base waar de rest zou worden ingekwartierd.
Voordat we gedropt werden kregen we van Steve ( de busschauffeur) de uitnodiging voor een BBQ bij hem thuis omdat hij onze bus legendarisch vond ( wij dachten het zal wel, maar een BBQ is in ieder geval gezellig.)
De eerste middag in Taupo niet zo gek veel gedaan, een beetje rondgehangen en een rondje door het dorp gelopen. Die avond dus naar Steve voor de BBQ waar uiteindelijk de complete bus aanwezig was. Na een hapje gegeten te hebben was het door naar BASE voor de bingo en dit werd nog een erg gezellige avond.
De volgende dag was er een in de categorie snel vergeten, onze 2 niet Kiwi kamergenoten waren welgeteld 7 keer wakker geworden die nacht en wat ik nog wel hilarisch vond tot op zekere hoogte vonden zij niet zo heel grappig dus besloot 1 van hen maar gelijk een andere kamer aan te vragen. De dag werd grotendeels besteed aan lamballen in de slaapzolder en een filmpje in de tv kamer. Later die dag hoorde we dat Steve in problemen was gekomen met de BBQ en of we geen wilde verhalen aan de volgende buschauffeur op wilde hangen.
Het bleek namelijk dat het niet de bedoeling was om 40 mensen uit te nodigen in een gemeenschappelijk chauffeurshuis. Steve had dit naar eigen zggen nog nooit gedaan en het was meer een impulsieve actie. De reden voor al deze ophef was dat de chauffeur die achter ons reed, uit Taupo kwam en een van zijn familieleden had hem ingelicht, waardoor het balletje ging rollen. Beetje jammer al die commotie want we waren twee uur later weer weg.
Dag 3 in Taupo (woensdag) was wederom geen Tongariro crossing, wat uiteindelijk de reden van ons verlengde verblijf was, en betekende ook het vertrek van Steve en een aantal busvrienden. Na het uitzwaaien ben ik met een groepje weer naar de hot pools gegaan en daar hadden we een prima middag.
Donderdag was het weer geen Crossing, wel om 5 uur opgestaan om het info nummer te bellen, maar het was nog steeds kloteweer op de vulkaan.
In plaats daarvan besloten we om een toch een hike te gaan doen, na 2,5 uur lopen naar de voet van de berg ( wij dachten een uurtje) stond er uiteindelijk een echte klim en klauterexpeditie op het programma naar de Top van een lokale berg met schitterend uitzicht over het meer en de omgeving. Het pad omhoog was behoorlijk stijl en bezaaid met rotsen, boomwortels en blij vlagen maar een halve meter breed. Na 2,5 uur klimmen en klauteren bereikten we uiteindelijk de top en was het het afzien meer dan waard.
Na een terugtoch van 1,5 uur en een zeer uitgebreide lunch was het inmddels al tegen het eind van de middag. We moesten echter nog steeds 2,5 uur teruglopen iets waar we geen van allen op zaten te wachten.
Liften met 6 man is echter niet heel gemakkelijk maar we besloten een poging te wagen. Na 5 minuten hadden we mazzel en een ier die we op de berg waren tegengekomen was op de terugweg en kon de helft meenemen. Ik zat bij de eerste helft en was al lang blij dat ik niet terug hoefde te lopen. Gelukkig voor de rest werden zij 3 minuten later opgepikt door een Schot en was iedereen toch nog voor het donker thuis.
Die avond was het vroeg naar bed want de volgende dag zou de crossing vrijwel zeker doorgaan ( dat hadden we meer gehoord ) De volgende dag (vrijdag) werd er warempel op het infonummer verteld dat het doorging.
Om 6 uur stond ik dan ook met Dave, Nelli, Pien en Kenneth op de bus te wachten die ons naar de crossing zou brengen. Voor diegenen die zich afvragen waa ik het de hele tijd over heb.
De Tongariro Crossing is een hike van ruim 20 kilometer over vulkaantoppen in de buurt van Taupo. Dit is een van de mooiste hikes in Nieuw Zeeland en er staat ongeveer 7,5 uur voor. Bij goed weer kan je tijdens deze hike ook nog Mount Doom beklimmen wat voor mij al reden genog was om dit te gaan doen.
Na een uur in de bus werden we gedropt bij het beginpunt en gecontroleerd op warme kleding. Ik moest een jas huren want ik had maar 2 t-shirts een long sleeve, twee vestjes en een regenjas aan, maar ik moest een winndbreaker hebben. Na enigzins tegesputteren toch maar de 10 dollar betaald ( de beste investering van mijn leven bleek later)
Toen waren we klaar om te gaan en al snel bleek dat dit een behoorlijk pittige dag zou gaan worden, de wid was snijdend koud en erg sterk bovendien wat resulteerde in amper vooruit komen over open vlaktes en het continu gezandstraald worden. Na de devilstairs (1,5 uur traplopen) was het vervolgens een uur omhoog over rotsen, boven aangekomen was er de mogelijkheid om nog 1,5 uur door te gaan naar Mount Doom maar het was mistig en we zagen niets dus het leek ons niet de moeite waard en onderkoeling zaten we ook niet op te wachten. Na de top was het een half uur afdalen door kniehoge sneeuw iets wat Nelli en Pien tot wanhoop dreef.
Hierna wilde we maar een ding en dat was lunchen maar het duurde nog zeker 1 uur voordat we een berghut zouden bereiken. De enige plek waar we windtechnisch fatsoenlijk konden lunchen. Toen deze plek bereikt was was het tijd voor een welverdiende lunch. Vervolgens was het tijd voor 1,5 uur afdalen waarin het mij warempel lukte om te verbaranden. Eenmaal beneden aangekomen was iedereen door en was het tijd voor een power nap in het gras. De bus pikte ons een uur later weer op en aan het eind van de middag was deze bizarre toch weer ten einde. Achteraf gezien had ik mijn twijfels over het opengooien van de crossing, want het voelde meer als een strafexpeditie dan een schitterende hike. Ook de mooie plaatjes die ons waren beloofd hebben we niet kunnen maken vanwege mist en bewolking.
Desondanks was het toch een mooie dag en in het kader van gedeelde smart is halve smart hebben we er toch nog hard om kunnnen lachen. Weliswaar als een boer met kiespijn toen ik hoorde dat de bus na ons schitterend weer had en de crossing in een t-shirt had gedaan.
Vridagavond was de laatste avond in Taupo en er werd nog even een klein biertje gedaan in de base bar. De volgende ochtend was het tijd voor vertrek en werden we met 20 man geadopteerd door de huidige bus.
De bestemming voor die dag was River Valley met onderweg nog een schitterende stop bij een waterval en een prachtige hike van een uur.
Na daar lekker gelunched te hebben was het door naar River Valley, dit is een gehucht in de middel of knowhere, omgeven door heuvels, schapenboerderijen en een bergrivier. Het hostel lag schitterend gelegen in een dal aan de rivier met niets anders dan schitterend landschap om je heen.
Na een hapje eten, heb ik heerlijk de zonsondergang zitten bekijken op een bankje aan de oever van de rivier. Soms is het leven gewoon erg mooi!!.
Die avond moest er een rugbywedstrijd van de fameuze All Blacks worden bekeken en die wonnen ze ( schijnbaar winnen ze altijd alles) dus de locals waren blij. Die avond werd er de nodige wijn genuttigd en was het redelijk afzien de volgende morgen. Het was namelijk tijd voor Wld water raften,
De omstandigheden waren ideaal omdat het non stop geregend had en nu schitterend weer was, dus de rivier stond lekker hoog. Het raften was briljant en onze gids was een mooie kerel met gevoel voor humor dus er werd behoorlijk wat gelachen op het raft. Na behoorlijk wat stroomversnellingen en een man over boord maneuvre waarbij Laura weer binnenboord gehaald moest worden, kwamen we weer heelhuids bij het hostel aan.
Hier nog even snel gelunched voordat we weer door moesten naar Wellington. Ik zat serieus nog te overwegen om daar 3 dagen te blijven en gewoon even te relaxen en te lezen maar ben uiteindelijk toch maar in de bus gesprongen. Later die dag bleek dat 5 van mijn reisgezellen het zelfde idee hadden maar niemand had het uitgesproken.
Later die middag was het dus Wellington, het was zondag dus er was eigenlijk niets te doen. We deden een drankje in de base bar maar dat was het dan wel en ik moest de volgende dag om 7 uur op om de ferry te halen.
Ik zat in de bus naar de Ferry en kreeg te horen dat ik niet op de passagierslijst stond. Was weer iets misgegaan schijnbaar. Ik besloot in de bus te springen en daarna het kantoor te bellen. Nadat ik hen eindelijk te pakken had gekregen hoorde ik dat ik of in Wellington moest blijven of twee dagen in mijn eentje in Nelson. Ik koos voor optie 1 en dus stond ik na een taxirit van 10 minuten om half 8 weer in de lobby van het hostel om weer in te chekken. Gelukkig kon het hostel de ferry om boeken en waren er nog 9 van mijn reisgenoten in Wellington gebleven dus uiteindelijk kwam het allemaal goed.
Wellington was lekker rustig, we hebben een bezoekje aan het Te Papa museum gebracht wat zeker de moeite waard is en ik heb lekker wat door de stad gestruind. De stad is erg relaxed alleen zorgt de locatie ervoor dat het altijd waait, wat af en toe wel irritant is.
Mijn vingers zijn er wel weer redelijk klaar mee dus de volgende etappe (eindelijk het zuidereiland), volgt binnenkort
Fijne avond
Hier weer een gedeelte van het Nieuw Zeeland verhaal Ik zal er een beetje haast mee gaan maken voordat ik zelf de helft vergeet.
Vanuit Rotarua was het een paar uur rijden naar Taupo maar niet voordat we bij een park vol met geisers waren gestopt waar we een rondleiding kregen van een 150 kilo wegende Maori mevrouw, het cliche klopte in dit geval wel en het uur dat volgde was behoorlijk hilarisch. Het begon er al mee dat ze zichzelf voorstelde en daar achteraan gooide dat we zoveel foto' van haar mochten maken als we wilde. Omdat ik in een enigzins ballorige bui was besloot ik dit maar te gaan testen. Een uur later en ruim 50 foto's van een 150 kilo wegende Maori mevrouw later lachte ze nog steeds in ieder geval. De rondleiding eindigde met een gekookt eitje uit een natuurlijke kokend water bron wat wel weer erg bijzonder was.
Na deze stop was het door naar Taupo. Ik had inmiddels wat navraag gedaan en het bleek dat er ongeveer 15 man waren met hetzelfde plan als ondergetekende. Namelijk 5 dagen in Taupo. Omdat Kenneth, Luke en ik fan waren geworden van de slaapzolder besloten we daar weer te boeken in plaats van in Base waar de rest zou worden ingekwartierd.
Voordat we gedropt werden kregen we van Steve ( de busschauffeur) de uitnodiging voor een BBQ bij hem thuis omdat hij onze bus legendarisch vond ( wij dachten het zal wel, maar een BBQ is in ieder geval gezellig.)
De eerste middag in Taupo niet zo gek veel gedaan, een beetje rondgehangen en een rondje door het dorp gelopen. Die avond dus naar Steve voor de BBQ waar uiteindelijk de complete bus aanwezig was. Na een hapje gegeten te hebben was het door naar BASE voor de bingo en dit werd nog een erg gezellige avond.
De volgende dag was er een in de categorie snel vergeten, onze 2 niet Kiwi kamergenoten waren welgeteld 7 keer wakker geworden die nacht en wat ik nog wel hilarisch vond tot op zekere hoogte vonden zij niet zo heel grappig dus besloot 1 van hen maar gelijk een andere kamer aan te vragen. De dag werd grotendeels besteed aan lamballen in de slaapzolder en een filmpje in de tv kamer. Later die dag hoorde we dat Steve in problemen was gekomen met de BBQ en of we geen wilde verhalen aan de volgende buschauffeur op wilde hangen.
Het bleek namelijk dat het niet de bedoeling was om 40 mensen uit te nodigen in een gemeenschappelijk chauffeurshuis. Steve had dit naar eigen zggen nog nooit gedaan en het was meer een impulsieve actie. De reden voor al deze ophef was dat de chauffeur die achter ons reed, uit Taupo kwam en een van zijn familieleden had hem ingelicht, waardoor het balletje ging rollen. Beetje jammer al die commotie want we waren twee uur later weer weg.
Dag 3 in Taupo (woensdag) was wederom geen Tongariro crossing, wat uiteindelijk de reden van ons verlengde verblijf was, en betekende ook het vertrek van Steve en een aantal busvrienden. Na het uitzwaaien ben ik met een groepje weer naar de hot pools gegaan en daar hadden we een prima middag.
Donderdag was het weer geen Crossing, wel om 5 uur opgestaan om het info nummer te bellen, maar het was nog steeds kloteweer op de vulkaan.
In plaats daarvan besloten we om een toch een hike te gaan doen, na 2,5 uur lopen naar de voet van de berg ( wij dachten een uurtje) stond er uiteindelijk een echte klim en klauterexpeditie op het programma naar de Top van een lokale berg met schitterend uitzicht over het meer en de omgeving. Het pad omhoog was behoorlijk stijl en bezaaid met rotsen, boomwortels en blij vlagen maar een halve meter breed. Na 2,5 uur klimmen en klauteren bereikten we uiteindelijk de top en was het het afzien meer dan waard.
Na een terugtoch van 1,5 uur en een zeer uitgebreide lunch was het inmddels al tegen het eind van de middag. We moesten echter nog steeds 2,5 uur teruglopen iets waar we geen van allen op zaten te wachten.
Liften met 6 man is echter niet heel gemakkelijk maar we besloten een poging te wagen. Na 5 minuten hadden we mazzel en een ier die we op de berg waren tegengekomen was op de terugweg en kon de helft meenemen. Ik zat bij de eerste helft en was al lang blij dat ik niet terug hoefde te lopen. Gelukkig voor de rest werden zij 3 minuten later opgepikt door een Schot en was iedereen toch nog voor het donker thuis.
Die avond was het vroeg naar bed want de volgende dag zou de crossing vrijwel zeker doorgaan ( dat hadden we meer gehoord ) De volgende dag (vrijdag) werd er warempel op het infonummer verteld dat het doorging.
Om 6 uur stond ik dan ook met Dave, Nelli, Pien en Kenneth op de bus te wachten die ons naar de crossing zou brengen. Voor diegenen die zich afvragen waa ik het de hele tijd over heb.
De Tongariro Crossing is een hike van ruim 20 kilometer over vulkaantoppen in de buurt van Taupo. Dit is een van de mooiste hikes in Nieuw Zeeland en er staat ongeveer 7,5 uur voor. Bij goed weer kan je tijdens deze hike ook nog Mount Doom beklimmen wat voor mij al reden genog was om dit te gaan doen.
Na een uur in de bus werden we gedropt bij het beginpunt en gecontroleerd op warme kleding. Ik moest een jas huren want ik had maar 2 t-shirts een long sleeve, twee vestjes en een regenjas aan, maar ik moest een winndbreaker hebben. Na enigzins tegesputteren toch maar de 10 dollar betaald ( de beste investering van mijn leven bleek later)
Toen waren we klaar om te gaan en al snel bleek dat dit een behoorlijk pittige dag zou gaan worden, de wid was snijdend koud en erg sterk bovendien wat resulteerde in amper vooruit komen over open vlaktes en het continu gezandstraald worden. Na de devilstairs (1,5 uur traplopen) was het vervolgens een uur omhoog over rotsen, boven aangekomen was er de mogelijkheid om nog 1,5 uur door te gaan naar Mount Doom maar het was mistig en we zagen niets dus het leek ons niet de moeite waard en onderkoeling zaten we ook niet op te wachten. Na de top was het een half uur afdalen door kniehoge sneeuw iets wat Nelli en Pien tot wanhoop dreef.
Hierna wilde we maar een ding en dat was lunchen maar het duurde nog zeker 1 uur voordat we een berghut zouden bereiken. De enige plek waar we windtechnisch fatsoenlijk konden lunchen. Toen deze plek bereikt was was het tijd voor een welverdiende lunch. Vervolgens was het tijd voor 1,5 uur afdalen waarin het mij warempel lukte om te verbaranden. Eenmaal beneden aangekomen was iedereen door en was het tijd voor een power nap in het gras. De bus pikte ons een uur later weer op en aan het eind van de middag was deze bizarre toch weer ten einde. Achteraf gezien had ik mijn twijfels over het opengooien van de crossing, want het voelde meer als een strafexpeditie dan een schitterende hike. Ook de mooie plaatjes die ons waren beloofd hebben we niet kunnen maken vanwege mist en bewolking.
Desondanks was het toch een mooie dag en in het kader van gedeelde smart is halve smart hebben we er toch nog hard om kunnnen lachen. Weliswaar als een boer met kiespijn toen ik hoorde dat de bus na ons schitterend weer had en de crossing in een t-shirt had gedaan.
Vridagavond was de laatste avond in Taupo en er werd nog even een klein biertje gedaan in de base bar. De volgende ochtend was het tijd voor vertrek en werden we met 20 man geadopteerd door de huidige bus.
De bestemming voor die dag was River Valley met onderweg nog een schitterende stop bij een waterval en een prachtige hike van een uur.
Na daar lekker gelunched te hebben was het door naar River Valley, dit is een gehucht in de middel of knowhere, omgeven door heuvels, schapenboerderijen en een bergrivier. Het hostel lag schitterend gelegen in een dal aan de rivier met niets anders dan schitterend landschap om je heen.
Na een hapje eten, heb ik heerlijk de zonsondergang zitten bekijken op een bankje aan de oever van de rivier. Soms is het leven gewoon erg mooi!!.
Die avond moest er een rugbywedstrijd van de fameuze All Blacks worden bekeken en die wonnen ze ( schijnbaar winnen ze altijd alles) dus de locals waren blij. Die avond werd er de nodige wijn genuttigd en was het redelijk afzien de volgende morgen. Het was namelijk tijd voor Wld water raften,
De omstandigheden waren ideaal omdat het non stop geregend had en nu schitterend weer was, dus de rivier stond lekker hoog. Het raften was briljant en onze gids was een mooie kerel met gevoel voor humor dus er werd behoorlijk wat gelachen op het raft. Na behoorlijk wat stroomversnellingen en een man over boord maneuvre waarbij Laura weer binnenboord gehaald moest worden, kwamen we weer heelhuids bij het hostel aan.
Hier nog even snel gelunched voordat we weer door moesten naar Wellington. Ik zat serieus nog te overwegen om daar 3 dagen te blijven en gewoon even te relaxen en te lezen maar ben uiteindelijk toch maar in de bus gesprongen. Later die dag bleek dat 5 van mijn reisgezellen het zelfde idee hadden maar niemand had het uitgesproken.
Later die middag was het dus Wellington, het was zondag dus er was eigenlijk niets te doen. We deden een drankje in de base bar maar dat was het dan wel en ik moest de volgende dag om 7 uur op om de ferry te halen.
Ik zat in de bus naar de Ferry en kreeg te horen dat ik niet op de passagierslijst stond. Was weer iets misgegaan schijnbaar. Ik besloot in de bus te springen en daarna het kantoor te bellen. Nadat ik hen eindelijk te pakken had gekregen hoorde ik dat ik of in Wellington moest blijven of twee dagen in mijn eentje in Nelson. Ik koos voor optie 1 en dus stond ik na een taxirit van 10 minuten om half 8 weer in de lobby van het hostel om weer in te chekken. Gelukkig kon het hostel de ferry om boeken en waren er nog 9 van mijn reisgenoten in Wellington gebleven dus uiteindelijk kwam het allemaal goed.
Wellington was lekker rustig, we hebben een bezoekje aan het Te Papa museum gebracht wat zeker de moeite waard is en ik heb lekker wat door de stad gestruind. De stad is erg relaxed alleen zorgt de locatie ervoor dat het altijd waait, wat af en toe wel irritant is.
Mijn vingers zijn er wel weer redelijk klaar mee dus de volgende etappe (eindelijk het zuidereiland), volgt binnenkort
Fijne avond
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
